SAFE RELATIONSHIP – Autorska metoda pracy z dziećmi i nastolatkami Moniki Perkowskiej

Twoim zyskiem jest przede wszystkim możliwość pracy z dziećmi, nastolatkami i rodzinami według metody, który da Ci większą pewność siebie oraz pozwoli klientom nie tylko leczyć objawy, ale ułatwia rozwój zdrowych cech charakteru przydatnych w przyszłości.

Na szkoleniu powiem Ci o najskuteczniejszych metodach nawiązywania relacji z dziećmi i ich rodzinami, poznasz tajniki metody pracy, którą od wielu lat stosuję w moim gabinecie.

Dzięki zastosowaniu SAFE RELATIONSHIP terapeuci czują, że:

• wiedzą, co robią – nie pracują po omacku,
• umieją zebrać dobry, profesjonalny wywiad od rodziców i dziecka,
• potrafią stawiać właściwą diagnozę psychoterapeutyczną,
• planują interwencje terapeutyczne z różnych nurtów, m. in. poznawczo-behawioralnego, systemowego, psychodynamicznego indywidualnie dostosowując je do pacjenta,
• czerpią większą satysfakcję z pracy,
• widzą efekty swojego profesjonalnego podejścia do prowadzenia terapii,
• są profesjonalistami w oczach klientów.

Czy pacjenci zauważą różnicę przy zastosowaniu metody SAFE RELATIONSHIP™️?

• Tak. Metoda SAFE RELATIONSHIP nie opiera się jedynie na pomocy w rozwiązaniu konkretnego schorzenia. Terapia przy użyciu tej metody to coś więcej niż tylko praca nad objawami. Dzięki niej pochylamy się nad całością życia psychicznego i emocjonalnego pacjenta.

Dzięki pracy metodą SAFE RELATIONSHIP pacjenci zyskują elastyczność i szerokie rozumienie ich problemów ze strony nas, terapeutów. Zastosowanie tej metody sprawia, że terapeuta dobiera techniki pracy do każdego pacjenta indywidualnie.

Integruje różne teorie i podejścia terapeutyczne, a także podejmuje pracę nad własną osobowością. Z założenia bowiem terapeuci w duchu tej metody pracują głównie nad sobą, by przynieść korzyści małym pacjentom i ich rodzicom.

Zdarza się, że pacjenci mówią do mnie:

„Pani jest innym psychologiem, taką normalną osobą”

Wynika to najprawdopodobniej z tego, że buduję z nimi bezpieczną relację pełną zaufania. Być może wcześniej wyobrażali sobie, że będę zachowywać się z dystansem, wyższością, będę udzielać rad i wywyższać się, a nic takiego nie ma miejsca.Taką moc daje SAFE RELATIONSHIP – Ty też możesz się tego nauczyć.

Głównym celem tej innowacyjnej metody terapeutycznej z dziećmi, młodzieżą i ich rodzinami jest nie tylko leczenie zaburzeń psychicznych u dzieci, ale przy każdym spotkaniu terapeutycznym wspieranie autonomii dziecka, nauczenie go tego, kim jest, co potrafi, z czym ma trudności, a także budowanie jego pewności siebie oraz poczucia własnej wartości. Takie dziecko nabędzie lepszych umiejętności społecznych, nauczy się radzić sobie w świecie i będzie czuć się bezpieczne w relacji z innymi. Pytanie, jak osiągnąć ten cel dzięki terapii?

Po pierwsze moja metoda opiera się na budowaniu ciepłej, serdecznej i bezpiecznej relacji z pacjentem.

Dziś co piąte dziecko ma dolegliwości, które spełniają kryteria zaburzeń psychicznych. Co to powoduje? Przyczyniają się do tego nerwowe czasy. Czasy, które wymuszają pośpiech i w których także dorośli są rozchwiani emocjonalnie.

Dlatego dzieci nie mają poczucia stabilności i bezpieczeństwa. A właśnie ci mali pacjenci najmocniej odczuwają presję naszych czasów. W wyniku tego cz ują się odrzucone i spychane na margines. To rodzi w nich brak akceptacji i wsparcia. Na nas — terapeutach spoczywa więc odpowiedzialność za to, by nauczyć pacjenta tej bezpiecznej, ciepłej relacji, której dziecko tak często pozbawione jest w swoim życiu. Relacja terapeuty i dziecka ma więc ogromne znaczenie w procesie jego leczenia. To my uczymy je bezpiecznej relacji.

Po drugie metoda SAFE RELATIONSHIP zakłada stworzenie struktury sesji terapeutycznych.

Prowadzenie psychoterapii z dzieckiem to nie tylko ofiarowanie mu serdecznej relacji na linii terapeuta-pacjent. Drugim istotnym elementem jest zapewnienie mu bezpiecznej przestrzeni.

Aby stworzyć dziecku taką bezpieczną przestrzeń w gabinecie, musisz tak zaprojektować cały cykl terapii, by zasady były dla niego jasne i łatwe do przewidzenia. Dlaczego? Bo dzieci potrzebują struktury, a nie chaosu, aby zrozumieć siebie i świat.

Zorganizowana struktura sesji da pacjentowi poczucie bezpieczeństwa. Pozwoli to na leczenie nie tylko konkretnego zaburzenia, z którym się dziecko zgłosiło, ale również będzie wspierać rozwój jego zdrowej osobowości. Jest to możliwe wówczas, gdy zna ono ramy pracy w gabinecie i zna zasady obowiązujące podczas terapii. Pamiętaj, że naszym pacjentom często nie było dane doświadczyć struktur w ich życiu.

Po trzecie SAFE RELATIONSHIP™️ pozwala terapeutom analizować użyteczność różnych technik terapeutycznych zaczerpniętych z wielu nurtów psychoterapeutycznych i planować indywidualnie dopasowane do klienta interwencje.

Ta możliwość otwiera przed terapeutami elastyczny sposób myślenia o procesie psychoterapii, pozwala pracować zgodnie z integracją różnych nurtów psychoterapii.

Przekazując pacjentowi bliskość i serdeczność, pokazując mu swoją ludzką twarz oraz nakreślając jasne i przewidywalne zasady, stwarzasz dziecku usystematyzowaną przestrzeń. To w takiej przestrzeni odnajdzie bezpieczeństwo i nauczy się samodzielności oraz tego, jak budować taką strukturę w swoim późniejszym, dorosłym życiu.

Moją autorską metodę SAFE RELATIONSHIP oparłam na trzech założeniach teoretycznych.

Pierwszą podstawę stanowi teoria samostanowienia SDT Edwarda Deci i Richarda Ryana1.

• Teoria ta zakłada, że warunkiem do tego, by dziecko rozwijało własne kompetencje, było autonomiczne, aktywne i zdolne do samodzielnego działania jest bliski, ciepły i bezpieczny kontakt z dorosłym. Kontakt, który opiera się na znanej dziecku strukturze.

Drugą podstawą autorskiej teorii SAFE RELATIONSHIP™️ jest założenie Carla Rogersa2.

• Potwierdzone przez kolejnych badaczy, które głosi, że relacja terapeuty i pacjenta odgrywa niezwykle istotną rolę w całym procesie psychoterapii.

Trzecią podstawę oparłam na klasyfikacji stylów wychowania według H. Rudolfa Schaeffera3.

• Zdaniem tego współczesnego psychologa rozwojowego największy wpływ na prawidłowy rozwój dziecka ma zdrowa relacja z rodzicami, która opiera się na szacunku i szczerości. W zdrowym rozwoju dziecka niezwykle istotne jest także respektowanie jego odmienności. Teoria ta pozwoliła mi spojrzeć na moją pracę z małymi pacjentami z szerszej perspektywy. Zrozumiałam, jak ogromny wpływ na psychikę młodego człowieka ma środowisko, w którym dorasta, czyli: rodzina, szkoła i otoczenie oraz nauczyciele, specjaliści, a także my – psychoterapeuci.

Te trzy podstawy oraz moje własne doświadczenia w gabinecie terapeutycznym przyczyniły się do stworzenia własnej autorskiej metody SAFE RELATIONSHIP, której zamierzam Cię nauczyć.

1. Deci, E. and Ryan, R. (2000). The “What” and “Why” of Goal Pursuits: Human Needs and the Self-Determination of Behavior. Psychological Inquiry, 11(4), 227–268.

Deci, E. and Ryan, R. (2008). Self-Determination Theory: A Macrotheory of Human Motivation, Development, and Health. Canadian Psychology, 49, 182–185.

Deci, E.L., Vansteenkiste, M. (2004). Self-determination theory and basic need satisfaction: Understanding human development in positive psychology. Ricerche di Psichologia, 27, 17-40.

Ryan, R.M., Deci, E.L. (2000). Self-determination theory and the facilitation of intrinsic motivation, social development, and well-being. American Psychologist, 55, 68-78.

Ryan, R.M., Patrick, H., Deci, E.L., Williams, G.C. (2008). Facilitating health behaviour change and its maintenance: Interventions based on self-determination theory. The European Health Psychologist, 10, 2-5.3.

2. Bohart, A., Elliott, R., Greenberg L. i Watson, J. (2002). Empathy. W: J. C. Norcross (red.), Psy- chotherapy relationships that work: Therapist contributions and responsiveness to patients (s. 89-108). New York: Oxford University Press.

Horvath, A. O. i Bedi, R. P. (2002). The alliance. W: J. C. Norcross (red.), Psychotherapy relation- ships that work: Therapist contributions and responsiveness to patients (s. 37-69). New York: Oxford University Press.

Horvath, A. O., Del Re, A. C., Flückiger, C. i Symonds, D. (2011). Alliance in individual psycho- therapy. W: J. C. Norcross (red.), Psychotherapy relationships that work: Evidence-based responsiveness (s. 25-69). New York: Oxford University Press.

Lambert, M. J. i Barley, D. E. (2002). Research summary on the therapeutic relationship and psy- chotherapy outcome. W: J. C. Norcross (red.), Psychotherapy relationships that work: Therapist contributions and responsiveness to patients (s. 17-32). New York: Oxford University Press.

Norcross, J. C. (2002). Empirically supported therapy relationships. W: J. C. Norcross (red.), Psy- chotherapy relationships that work: Therapist contributions and responsiveness to patients (s. 3-16). New York: Oxford University Press.

Norcross, J. C. i Lambert, M. J. (2011). Evidence-basedtherapy relationships. W: J. C. Norcross (red.), Psychotherapy relationships that work: Evidence-based responsiveness (s. 3-21). New York: Oxford University Press.

Norcross, J. C. i Wampold, B. E. (2011). Evidence-basedtherapy relationships: Research conclu-

sions and clinical practices. W: J. C. Norcross (red.), Psychotherapy relationships that work: Evidence-based responsiveness (s. 423-440). New York: Oxford University Press.

Rogers, C. R., & Wood, J. K. (1974). Client-centered theory: Carl R. Rogers. In A. Burton (Ed.), Operational theories of personality. Brunner/Mazel.

Salvio, M. A., Beutler, L., Wood, J. i Engle, D. (1992). The strength of the therapeutic alliance in three treatments for depression. Psychotherapy Research, 2(1), 31-36.

3. Schaffer, H. R. (2006). Key concepts in developmental psychology. Sage Publications Ltd.