Czym jest infantylizm emocjonalny? Przyczyny, rodzaje i leczenia

Samo słowo infantylizm pochodzi od słowa “infant”, które oznacza niemowlaka. To termin, który na pierwszy rzut oka może wydawać się zarezerwowany dla najmłodszych, ale bardzo często wpływa na życie osób dorosłych. Osoby, które wykazują infantylne zachowanie w pewien sposób powracają do świata dzieciństwa, bo odwzorowują zachowania i reakcje, które są typowe dla małych dzieci. Mogą to być bardzo drobne elementy, które nie są w ogóle szkodliwe – jak spanie z ulubionym pluszakiem. Infantylizm może jednak przejawiać się dosadniej, wpływając w ten sposób na sposób myślenia danej osoby i na podejmowane przez nią decyzje.

Wprowadzenie do zagadnienia infantylizmu daje możliwość zgłębienia tego fascynującego zjawiska. Czy jest to tylko niewinny sposób na czerpanie radości życia? A może to mechanizm obronny, który pozwala bronić się przed trudnościami dnia codziennego? Skąd się bierze infantylizm i jaki może mieć wpływ na człowieka? Poniżej znajdziesz odpowiedzi na te i inne pytania, które pozwolą Ci lepiej zrozumieć, czym jest infantylizm i jak sobie z nim radzić. Przeczytaj!

SPIS TREŚCI:

Czym jest infantylizm?

Infantylizm może występować w różnych typach, jednak najczęściej rozumie się go w kontekście psychologicznym. Taki infantylizm jest zjawiskiem psychologicznym, które polega na przejawiani przez osobę dorosłą cech charakterystycznych dla małych dzieci. Osoby dotknięte tą przypadłością wykazują zachowania i reakcje emocjonalne, które bardzo przypominają te obserwowane u małych dzieci. Zdarza się również, że dorośli ludzie próbują się komunikować w sposób, w który komunikują się dzieci. Infantylizm może występować w bardzo różnych stopniach nasilenia i może mieć duży wpływ na funkcjonowanie dotkniętej infantylizmem osoby w najróżniejszych aspektach życia.

Infantylizm może przejawiać różne cechy w wielu sferach życia. Może przejawiać się w:

Ubiorze i wyglądzie – zdarza się, że osoby infantylne sięgają po ubrania i dodatki, które pasują bardziej do stylu ubioru dzieci. Oczywiście, w tym przypadku należy być ostrożnym – nie każdy, kto lubi kolorowe spinki czy bajkowe motywy na koszulkach jest osobą infantylną. Poszukiwanie własnego stylu, moda, eksperymentowanie z własnym stylem, gust i upodobania – to wszystko też ma bardzo duże znaczenie.
Komunikacji – osoby infantylne często komunikują się w sposób, który jest charakterystyczny dla dzieci. Może to oznaczać używanie zdrobnień w nadmiarze, stosowanie różnego rodzaju spieszczeń, sięganie po inne dziecinne zwroty. W komunikacji pisemnej, w Internecie, może to też oznaczać nadużywanie emotikon.
Zainteresowaniach – osoby infantylne często mają zainteresowania, które pasują bardziej do dzieci. Uwaga jednak – tak samo jak przy ubiorze, trzeba być bardzo ostrożnym. Niektórzy po prostu lubią oglądać kreskówki czy kolekcjonują lalki lub pluszowe misie i świadczy to o ich gustach i upodobaniach, a nie o infantylizmie.
Reakcjach emocjonalnych – dzieci reagują emocjonalnie inaczej niż dorośli. Łatwiej w ich przypadku o płacz, śmiech lub beztroskę – nawet jeśli emocje te są zupełnie niestosowne w danej chwili. Tak właśnie mogą reagować dorosłe osoby, które są infantylne.
Zależności od innych – osoby infantylne mogą przejawiać bardzo silną potrzebę stałej opieki i wsparcia ze strony innych. Mogą wręcz czuć się uzależnione od innych i wychodzić z założenia, że nie poradzą sobie samodzielnie. Przypominają w tym zachowanie małego dziecka, które potrzebuje wsparcia osób dorosłych, bo jest jeszcze niesamodzielne.

Do najbardziej charakterystycznych objawów infantylizmu można zaliczyć więc:

Brak odpowiedzialności – osoby, które są infantylne bardzo unikają wzięcia odpowiedzialności za własne życie. Nie chcą konfrontować się z rzeczywistością, nie chcą być odpowiedzialni za to, co się dzieje w ich życiu
Problemy z podejmowaniem decyzji – infantylizm powoduje trudność w podejmowaniu decyzji i dużą niepewność. Może to być związane z niechęcią do brania odpowiedzialności za siebie i niechęcią do wykonywania obowiązków uważanych za dorosłe
Problemy z nawiązywaniem i utrzymywaniem zdrowych relacji – infantylne zachowania mogą naprawdę bardzo utrudniać nawiązywanie i późniejsze utrzymywanie zdrowych relacji z innymi ludźmi, zwłaszcza z osobami, które oczekują od takiej osoby odpowiedzialności i dojrzałości
Brak samodzielności – osoby infantylne mogą mieć bardzo duże trudności z radzeniem sobie z wyzwaniami dnia codziennego. Mogą czuć potrzebę wsparcia ze strony innych nawet w obiektywnie bardzo błahych, codziennych sprawach – dokładnie tak, jak dzieci
Wchodzenie w rolę ofiary – osoby infantylne mogą bardzo łatwo wchodzić w rolę ofiary. Taka strategia może im bardzo pomagać w zdobywaniu współczucia innych, uzyskiwanie od nich uwagi, wsparcia i pomocy.

Infantylizm może mieć naprawdę różne konsekwencje dla danej osoby i całego jej otoczenia. Niektórzy w ten sposób mogą próbować radzić sobie z presją życia dorosłego i stresem, inni jednak mogą być przez infantylizm ograniczani, a ich rozwój osobisty i społeczny może zostać zahamowany. Dlatego tak bardzo istotne jest zrozumienie mechanizmu tych zachowań oraz zrozumienie, skąd się one w istocie biorą. Wtedy można zapewnić tak potrzebną, właściwą i profesjonalną pomoc dla osób, które zmagają się z infantylizmem. Psychoterapia może okazać się w tym przypadku bardzo skutecznym narzędziem w radzeniu sobie z infantylizmem psychologicznym. Dzięki podjęciu terapii można osiągnąć bardziej satysfakcjonujące życie i dojrzeć.

Rodzaje infantylizmu

Infantylizm jest zjawiskiem, które może przybierać różne formy, w zależności od obszaru życia, na którym się skupia. Najczęściej o infantylizmie mówi się w kontekście infantylizmu psychologicznego. I właśnie w tym kontekście mogłeś o nim przeczytać wyżej. Jednak infantylizm psychologiczny nie jest jedynym rodzajem infantylizmu. W istocie można wyróżnić trzy główne rodzaje infantylizmu: infantylizm seksualny, przysadkowy i właśnie psychologiczny. Poznaj je bliżej!

Infantylizm seksualny

Infantylizm seksualny to jedna z odmian fetyszyzmu. W tym przypadku dorosła osoba odczuwa silne seksualne podniecenie związane z odgrywaniem roli małego dziecka. Osoby dotknięte infantylizmem seksualnym często fantazjują lub wręcz biorą udział w działaniach, które naśladują zachowanie, wygląd i potrzeby małych dzieci. Tu należy podkreślić przede wszystkim to, że infantylizm seksualny odnosi się wyłącznie do zachowań pomiędzy osobami dorosłymi i nie ma związku z zainteresowaniem seksualnym względem dzieci. Infantylizm seksualny to praktyka podejmowana przez osoby chętne i dorosłe.

Do charakterystycznych cech infantylizmu seksualnego można zaliczyć:

Ubrania i akcesoria – osoby dotknięte infantylizmem seksualnym bardzo często sięgają po pieluszki, smoczki, butelki do karmienia, dziecięce śpioszki w dorosłych rozmiarach i wiele innych akcesoriów typowo dziecięcych, które wykorzystują podczas swoich fantazji lub aktywności seksualnych
Odgrywanie roli dziecka – podczas praktyk seksualnych z osobą z infantylizmem seksualnym taka osoba odgrywa rolę „dziecka”, podczas gdy druga osoba pełni rolę „opiekuna” – rodzica lub niani, w zależności od preferencji obu uczestników tego typu praktyk.
Zachowanie i komunikację – podczas fantazji lub praktyk związanych właśnie z infantylizmem seksualnym osoby nim dotknięte mogą prezentować różne infantylne zachowania, takie jak seplenienie, mówienie w dziecinny sposób, wpychanie kciuka do ust czy używanie prostych zwrotów.

Do tej pory nie udało się w pełni zrozumieć przyczyn występowania infantylizmu seksualnego. Są one kwestią bardzo indywidualną i mogą być bardzo różnorodne. Wśród niektórych możliwych przyczyn jego występowania można wymienić:

Fetyszyzm – infantylizm seksualny może stanowić rodzaj fetyszu. W tym przypadku dana osoba osiąga podniecenie i spełnienie seksualne, jeśli zaangażuje się w rolę związane z małymi dziećmi lub będzie używać związanych z nimi przedmiotów
Mechanizm obronny – część osób może uciekać w infantylizm seksualny, by radzić sobie z lękiem, stresem i innymi trudnymi emocjami
Przywiązanie do okresu dzieciństwa – osoby dotknięte infantylizmem seksualnym mogą nadal być bardzo mocno emocjonalnie związane właśnie z okresem dzieciństwa. Kojarzy ono im się z poczuciem bezpieczeństwa i miłości, z doskonałą opieką – dlatego pragną powrócić do tych czasów
Traumę – na preferencje seksualne danej osoby mogą wpłynąć traumatyczne doświadczenia z przeszłości. Infantylizm seksualny nie jest tu wyjątkiem.

Dla części osób z infantylizmem seksualnym pozostaje on wyłącznie w sferze fantazji i nie ma wpływu na ich codzienne życie. Jednak zdarza się również tak, że staje się on problemem dla danej osoby lub dla jej osoby partnerskiej. W takim przypadku bardzo ważne jest poszukanie specjalistycznej pomocy. Podczas psychoterapii indywidualnej oraz terapii dla par można lepiej zrozumieć przyczyny konkretnych zachowań i nauczyć się zdrowszych sposobów wyrażania swoich potrzeb i własnej seksualności.

Nie da się ukryć, że infantylizm seksualny jest zjawiskiem bardzo specyficznym. Dlatego tym bardziej ważne jest zrozumienie, że to forma fantazji, w której osoby dorosłe chcą udawać dziecko i nie dochodzi w nim do krzywdzenia dzieci. Zachowania związane z infantylizmem seksualnym zawsze powinny odbywać się za zgodą dorosłych partnerów tak, by nie szkodzić w ten sposób nikomu.

Infantylizm przysadkowy

Infantylizm przysadkowy to rzadki stan medyczny, w którym przysadka mózgowa nie jest w stanie produkować wystarczającej ilości hormonów wzrostu. Przysadka mózgowa jest małym gruczołem, położonym tuż pod podstawą mózgu. Pełni kluczową rolę w regulacji produkcji naprawdę wielu hormonów, w tym właśnie hormonu wzrostu. Niedobory w okresie dzieciństwa i późniejszego dojrzewania mogą prowadzić do opóźnienia i zahamowania wzrastania, a także do poważnego opóźnienia lub zahamowania dojrzewania płciowego. To może powodować sytuację, w której dorosła osoba nadal ma widoczne cechy dziecięce. Taki stan wpływa też na zdrowie i ogólne funkcjonowanie danego organizmu.

Przyczyn infantylizmu przysadkowego może być naprawdę wiele, jednak warto wiedzieć, że można je podzielić na dwie główne kategorie:

Pierwotny brak hormonu wzrostu – w tym przypadku przysadka mózgowa już od urodzenia nie produkuje wystarczającej ilości hormonu wzrostu, co prowadzi do opóźnienia wzrastania dziecka i hamuje jego fizyczny rozwój.
Nabyty brak hormonu wzrostu – tutaj dochodzi do sytuacji, w której przysadka mózgowa na samym początku jest w stanie produkować wystarczającą ilość hormonu wzrostu, ale później przestaje go produkować. Może przestać pod wpływem guza, infekcji czy urazu

Objawy infantylizmu przysadkowego zależą przede wszystkim od wieku, w którym pojawił się problem z ilością hormonu wzrostu, a także od nasilenia stopnia niedoboru. W okresie dzieciństwa i dojrzewania wśród objawów można wymienić:

Opóźnienie wzrastania – dziecko nie rośnie zgodnie z normami dla swojego wieku i płci. Wykazuje znaczne opóźnienie wzrostu, jeśli porównać je do rówieśników
Opóźnienie dojrzewania płciowego – dziecko fizycznie dojrzewa wolniej niż rówieśnicy, dlatego nie pojawiają się zmiany, które są typowe dla organizmu, który dorasta
Niski wzrost w dorosłości – jeśli problem niedoboru hormonu wzrostu nie zostanie rozwiązany jeszcze w okresie dzieciństwa, dorosła osoba będzie niskiego wzrostu – co jest bardzo charakterystyczne właśnie dla infantylizmu przysadkowego
Brak mięśni i tkanki tłuszczowej – osoby z infantylizmem przysadkowym, zwłaszcza w okresie dzieciństwa, mogą mieć nierozwiniętą tkankę mięśniową oraz tłuszczową, co powoduje, że ich ciało jest charakterystycznie wiotkie.
Opóźnienie umysłowe – czasami niedobór hormonu wzrostu może bardzo mocno wpływać na rozwój umysłowy i powodować opóźnienie w rozwoju poznawczym.

Diagnoza infantylizmu przysadkowego polega na badaniach hormonalnych oraz obrazowych – tu wymienić można rezonans magnetyczny mózgu. Dzięki wczesnemu wykryciu i leczeniu można z powodzeniem minimalizować negatywne skutki tej przypadłości. Leczenie polega na podawaniu hormonu wzrostu w formie zastrzyków, by nadrobić niedobory i pozwolić na rozwój fizyczny i wzrastanie adekwatne do wieku. Dzięki temu można zapobiec rozwojowi powikłań zdrowotnych i poprawić jakość życia.

Na infantylizm przysadkowy mogą cierpieć też dorośli. W tym przypadku leczenie ma na celu poprawę jakości życia i łagodzenie objawów. W tym przypadku stosuje się hormonalną terapię zastępczą, dzięki której można utrzymać zdrowie i poprawić funkcjonowanie organizmu. W niektórych przypadkach konieczna może okazać się też operacja chirurgiczna i inne metody leczenia – na przykład w sytuacji, gdy problemy z przysadką powodowane są przez guza.

Infantylizm psychologiczny

O infantylizmie psychologicznym mogłeś przeczytać już na początku tego artykułu. Bowiem najczęściej, gdy ludzie mówią o infantylizmie, mają na myśli właśnie infantylizm psychologiczny. Osoby z infantylizmem psychologicznym mają tendencję do zachowywania się w sposób niedojrzały, dziecięcy, zdecydowanie nieadekwatny do ich wieku metrykalnego. Jak już wiesz, infantylizm psychologiczny może mieć duży wpływ na różne aspekty życia danego człowieka.

Infantylizm psychologiczny przejawia się w komunikacji, zachowaniu, zainteresowaniach, emocjonalnych reakcjach na dane sytuacje, a nawet w stylu ubierania się. Może wykształcić się pod wpływem traumy czy braku przygotowania do życia, braku samodzielności i odpowiedniego stopnia samodzielności.

Może być też formą ucieczki od rzeczywistości. Część osób w ten sposób próbuje uciekać od swoich problemów i trudów dorosłości, bo nie radzą sobie w dorosłym życiu i chcą pozbyć się uporczywego napięcia emocjonalnego, które jest z tym związane.

Do infantylizmu psychologicznego może dojść też pod wpływem otoczenia. Na ludzi oddziałują bowiem czynniki środowiskowe i kulturowe, a także relacje z innymi ludźmi. Jeśli dana osoba ciągle jest traktowana jak dziecko, dostosowuje się do otaczającej ją rzeczywistości.

Konsekwencje infantylizmu psychologicznego mogą być negatywne, o czym też już wcześniej mogłeś przeczytać. Ograniczenie rozwoju osobistego, problemy w relacjach międzyludzkich – to wszystko bardzo poważne problemy.

Jednak niektórzy widzą w infantylizmie psychologicznym też pewne pozytywne aspekty. Dostrzegają w tej przypadłości pewnej ochrony psychicznej, sposobu na radzenie sobie ze stresem. Wskazują też na lepszy poziom komunikacji z dziećmi, co może być przecież bardzo przydatne przy wielu zawodach związanych z dziećmi.

To wszystko prawda, jednak tylko wtedy, gdy infantylizm psychologiczny nie jest mocno rozwinięty i pozwala danej osobie funkcjonować bez żadnych problemów w świecie dorosłych.

Infantylizm psychologiczny to przypadłość, która wymaga bardzo indywidualnego podejścia, by zrozumieć w pełni przyczyny danego zachowania. Dlatego to właśnie psychoterapia może być właśnie sposobem na naukę rozpoznawania i rozumienia konkretnych zachowań, a także przy rozwijaniu zdrowych mechanizmów, które pomogą radzić sobie z trudnościami dorosłości bez ucieczki w infantylizm.

Infantylizm w zaburzeniach osobowości

Infantylizm jest też obserwowany w części zaburzeń osobowości jako jedna z charakterystycznych cech danego zaburzenia lub jako mechanizm obronny, który jest stosowany przez osoby dotknięte konkretnymi zaburzeniami. Zaburzenia osobowości są głęboko zakorzenionymi wzorcami myślenia, emocji i zachowań, które przejawiają się w sposób trwały i stabilny oraz mają bardzo duży wpływ na sposób funkcjonowania danej osoby, a także jej relacje interpersonalne. W jakich zaburzeniach osobowości może wykształcić się również infantylizm?

Osobowość zależna – osoby, u których wykształciła się osobowość zależna cechuje się silną potrzebą opieki i wsparcia ze strony innych. Mogą one wykazywać zachowania infantylne, pokazywać się jako dziecinne i nieporadne, by unikać odpowiedzialności i zwrócić na siebie uwagę innych oraz otrzymać od innych osób opiekę. Infantylne zachowania mogą pomagać osobom z osobowością zależną w utrzymywaniu swojej zależności od innych i w ten sposób unikania odpowiedzialności i podejmowania samodzielnych decyzji.
Osobowość histrioniczna – ludzie z osobowością histrioniczną wykazują przede wszystkim bardzo teatralne i emocjonalne zachowania, które mogą być równocześnie bardzo infantylne. Takie osoby pragną uwagi i uznania innych i bardzo często sięgają do całego spektrum zachowań. Mogą odwoływać się do własnej atrakcyjności fizycznej, uwodzić i zwracać na siebie uwagę swoim wyglądem. Mogą też uciekać się do dziecinnych, infantylnych zachowań. Wszystko, byle tylko przyciągnąć uwagę innych i uzyskać to, na czym takim osobom najbardziej zależy – uwagę i zainteresowanie innych.
Osobowość borderline – osoby z osobowością borderline również mogą wykazywać zachowania infantylne, by w ten sposób radzić sobie z silnymi emocjami i trudnościami w kontrolowaniu własnych odruchów. Infantylizm psychologiczny może też im pomóc w unikaniu trudów dorosłości i konfrontacji z rzeczywistością, dzięki czemu mogą tkwić w swojej strefie komfortu.
Osobowość unikająca – ludzie z osobowością unikającą też mogą wykazywać infantylne zachowania w sytuacjach społecznych, zwłaszcza wtedy, gdy doszłoby do konfrontacji, krytyki czy do takiej sytuacji, która wymagałaby emocjonalnego otwarcia i zaakceptowania złych emocji. Dzięki infantylnemu zachowaniu takie osoby mogą unikać odpowiedzialności i podejmowania trudnych decyzji, by za wszelką cenę unikać konsekwencji, które mogłyby być przecież negatywne
Osobowość narcystyczna – w przypadku osobowości narcystycznej osoby mogą czasem zachowywać się infantylnie, by w ten sposób pozyskać cudze zainteresowanie i uwagę. Mogą też reagować infantylne w obliczu krytyki lub wtedy, gdy istnieje ryzyko, że doszłoby do nieprzyjemnej dla narcyza konfrontacji.

Warto też zdawać sobie sprawę, że infantylizm jako cecha w różnorodnych zaburzeniach osobowości może przejawiać się w różny sposób. Wszystko zależy od indywidualnych cech danej osoby oraz mechanizmów obronnych, które u siebie wykształciła.

W identyfikacji i zrozumieniu takich zachowań i w rozwijaniu właściwych mechanizmów radzenia sobie z trudnościami może bardzo pomóc psychoterapia, zwłaszcza ta w nurcie poznawczo-behawioralnym. Psychoterapeuta może pomóc w zrozumieniu skąd wziął się infantylizm i jak wpływa on na zachowanie i relacje z innymi ludźmi. Może też bardzo pomóc w walce z zaburzeniami osobowości.

Przyczyny infantylizmu dziecięcego

Dotychczas w artykule poruszony był temat infantylizmu w kontekście osób dorosłych. Jednak infantylne zachowania mogą przejawiać też dzieci. Jeśli dziesięciolatek zachowuje się nadal jak przedszkolak – też zachowuje się w sposób infantylny. A przyczyn takiego zachowania może być naprawdę wiele. Wśród nich można wymienić:

Rozwój społeczny i emocjonalny – we wczesnym dzieciństwie wiele dzieci zachowuje się w sposób, który można określić jako infantylny, jednak jest to ich jak najbardziej normalna faza rozwoju tak emocjonalnego, jak i społecznego. W ten sposób dzieci uczą się i rozwijają swoje zachowania, które obserwują też u innych dzieci, a także osób dorosłych. Najczęściej więc wyrastają z zachowań infantylnych, chyba że ich rozwój zostanie zahamowany
Uwarunkowania rodzicielskie i społeczne – zdarza się, że infantylne zachowania u dzieci to coś, co naśladują od innych. Gdy rodzice, opiekunowie lub inne bliskie osoby z otoczenia dziecka zachowują się w infantylny sposób, dziecko może przejmować te wzorce i ciągle zachowywać się w sposób infantylny
Stres i emocje – dzieci nie mają jeszcze wypracowanych właściwych, zdrowych sposobów na radzenie sobie ze stresem i silnymi emocjami. Jeśli nie zostaną tego nauczone mogą w odpowiedzi na konflikty, stres, poważne zmiany w życiu i szereg innych negatywnych emocji, zacząć zachowywać się w sposób infantylny. Zwłaszcza jeśli sytuacja znacząco przewyższa ich zdolności do radzenia sobie w sposób adekwatny do ich wieku.
Przemoc i traumy – dzieci, które w swoim życiu doświadczyły zaniedbania ze strony rodziców, padły ofiarami przemocy lub przeżyły traumatyczne wydarzenie również mogą zacząć zachowywać się w sposób infantylny, nieadekwatny do wieku. To dla nich mechanizm obronny i sposób na poradzenie sobie z traumą.
Opóźnienie rozwoju – dzieci dotknięte tym problemem mogą wykazywać zachowania infantylne, które nie są zgodne z ich realnym wiekiem i mocno odstają na tle rówieśników.
Zaburzenia rozwojowe i zaburzenia zachowania – część dzieci może zachowywać się infantylnie w związku z pewnymi zaburzeniami, które mogą ich dotykać. Można tu wymienić na przykład zaburzenia ze spektrum autyzmu.

To bardzo ważne, by zdawać sobie sprawę z tego, że wszystkie dzieci mają różne tempo rozwoju i wszystkie inaczej wyrażają swoje potrzeby i emocje. W przypadku większości infantylne zachowania są naturalnym etapem rozwoju i z reguły zanikają stopniowo, gdy dziecko rośnie i uczy się nowych rzeczy.

Jeśli jednak obawiasz się, że zachowania Twojego dziecka są nadmiernie infantylne lub trwają dłużej niż typowo oczekiwane nie warto tego ignorować. Warto natomiast skonsultować się ze specjalistą. Na początek możesz zabrać dziecko na wizytę do lekarza pediatry lub psychologa dziecięcego, by dowiedzieć się, czy jest się czym martwić.

Leczenie infantylizmu

Terapia infantylizmu zależy przede wszystkim od przyczyn takiego zachowania i jego nasilenia. Jeśli infantylizm jest tylko pewnym aspektem codzienności danej osoby i nie ma negatywnego wpływu na jej funkcjonowanie społeczne oraz na codzienne życie może wcale nie wymagać żadnej formy leczenia i być nawet uznawane za miłą cechę. Jednak jeśli zachowanie infantylne powoduje spore trudności w życiu, utrudnia relacje z innymi i nie pozwala właściwie funkcjonować, terapia jest wskazana.

Najczęściej stosowana jest psychoterapia i właśnie ona ma największe znaczenie w leczeniu infantylizmu psychologicznego. Psychoterapia bowiem może pomóc zidentyfikować przyczyny przez które wyświadczyły się mechanizmy infantylizmu. Psychoterapeuta jest w stanie pomóc danej osobie zrozumieć, dlaczego zachowuje się ona w sposób infantylny i jak infantylizm powiązany jest z jej życiem i doświadczeniami.

Najczęściej stosuje się terapię poznawczo-behawioralną, która może być bardzo skutecznym podejściem, mogącym pozwolić na modyfikację zachowań infantylnych i zastąpienie ich bardziej odpowiednimi i dojrzałymi reakcjami na dane bodźce.

Stosuje się też terapię skoncentrowaną na rozwiązaniach, w przypadku której psychoterapeuta wspiera pacjenta w rozwijaniu umiejętności radzenia sobie z problemami i pozbywania się trudności w sposób skuteczny.

Bardzo dobrym pomysłem może być też terapia grupowa. Jest ona szczególnie korzystna wtedy, gdy infantylizm znacząco utrudnia nawiązywanie i utrzymywanie relacji z innymi ludźmi. W grupie osób, które mają podobne doświadczenia można uzyskać tak potrzebne wsparcie i zrozumienie oraz nabywać nowe umiejętności interpersonalne w bezpiecznym środowisku.

Infantylizm może przejawiać się też w kontekście relacji rodzinnych, a wtedy skuteczna może okazać się terapia rodzinna. To dzięki niej można zrozumieć swoje problemy i nauczyć się je rozwiązywać wspólnie. Terapia rodzinna może też pomóc w przypadku rozwijania zdrowszych wzorców relacji oraz w nauce lepszej komunikacji.

Zdarza się też, że wdrażane jest leczenie farmakologiczne, jako forma terapii wspierającej dla psychoterapii. Dzieje się tak na przykład wtedy, gdy infantylizm powodowany jest przez zaburzenia psychiczne, takie jak zaburzenia lękowe czy depresyjne.

Warto zdawać sobie sprawę z tego, że leczenie infantylizmu jest kwestią bardzo indywidualną i musi być dostosowane do potrzeb danej osoby.

Dodaj komentarz Anuluj pisanie odpowiedzi

Artykuł został merytorycznie zweryfikowany przez:

Monika Perkowska

Psycholog, Psychoterapeuta

Na stronie internetowej Psychoterapiacotam.pl, przykładamy wagę do udostępniania jedynie sprawdzonych, rzetelnych informacji dotyczących objawów i profilaktyki chorób, ponieważ jesteśmy przekonani, że rozwijanie świadomości i wiedzy w tej dziedzinie wspomoże długotrwałe utrzymanie zdrowia. Należy jednak zwrócić uwagę, że ten artykuł nie jest poradą lekarską i nie może zastąpić diagnostyki ani konsultacji z lekarzem lub specjalistą psychologiem psychoterapeutą.

Poszukujesz specjalisty do rozwoju osobistego ? Potrzebujesz pomocy w rozwiązaniu trudności emocjonalnych ?

SKONTAKTUJ SIĘ Z NAMI !

Poradnia CO tam? to skuteczna psychoterapia dla osób w każdym wieku. Dzięki znakomitej wiedzy i wieloletniemu doświadczeniu naszych specjalistów pomagamy skutecznie. Obdarzamy naszych pacjentów ogromną dozą zrozumienia, empatii i szacunku dla trudności, z jakimi się mierzą.

Pomożemy w doborze najlepszego specjalisty i znajdziemy możliwie najszybszy termin.

+48 573 050 052

Możesz również umówić samodzielnie wizytę w gabinecie, do twojej dyspozycji są aż 5 placówek w Warszawie, lub sesję online.

Umów wizytę Kontakt