Depresja – rodzaje, objawy i przyczyny

SPIS TREŚCI:

Czym jest depresja?

Depresja to ciężka choroba psychiczna, której nie wolno lekceważyć. Mogłoby się wydawać, że w XXI wieku ludzie doskonale zdają sobie z tego sprawę, bo wiedza na temat chorób i zaburzeń psychicznych bardzo mocno się rozwinęła. Niestety, nadal jest to pole, na którym jest mnóstwo pracy. Depresja nadal bywa mylona z chwilowym obniżeniem nastroju, gorszym samopoczuciem czy po prostu swoistą modą. To wszystko bardzo krzywdzące. Bo choć są osoby, które nadużywają słowa „depresja” gdy mają na myśli po prostu chandrę, to jednak osoby chore na depresje istnieją. I przez taką sytuację mogą nie dostać na czas pomocy, której potrzebują.

A pomoc w przypadku depresji jest bardzo potrzebna. Statystyki są tutaj nieubłagane. Nie dość, że depresja jest jednym z najczęściej występujących zaburzeń psychicznych to jeszcze depresja jest najczęstszą przyczyną samobójstwo wśród ludzi. Dlatego z depresją wcale nie ma żartów. Nie można jej lekceważyć i utożsamiać po prostu z gorszym nastrojem.

Każdy człowiek w przeciągu swojego życia będzie miał po prostu gorszy nastrój, pewien spadek motywacji czy samopoczucia. I to jest najzupełniej normalne. To jednak nadal nie jest depresja. Depresja to bowiem stan o wiele poważniejszy niż chwilowe pogorszenie nastroju. Jakie warunki muszą być spełnione, by mówić o wystąpieniu tej wyniszczającej i ciężkiej choroby?

Zgodnie z europejską klasyfikacją ICD-10 depresję stwierdza się w momencie, w którym występują przez dłuższy okres czasu – co najmniej dwa tygodnie bez przerwy – przynajmniej dwa objawy. Do tych objawów należą:

Utrata energii
Obniżenie nastroju
Anhedonia i utrata zainteresowań

To główne objawy, jednak istnieją też dodatkowe kryteria, które zgodnie z klasyfikacją ICD-10 świadczą o depresji. Do tych dodatkowych objawów należą między innymi pesymizm, problemy ze snem, utrata apetytu i wiele innych, które zostaną bardziej szczegółowo omówione w innej części tego tekstu.

Istnieje jeszcze amerykańska klasyfikacja DSM-IV, która zakłada, że musi wystąpić pięć objawów, które utrzymują się od dwóch do pięciu tygodni. Do tych objawów, poza tymi, które możesz znaleźć wyżej, należą też między innymi poczucie zmęczenia, bezsenność, nadmierna senność, problemy z apetytem i wiele innych. Ponownie – szerzej na temat objawów przeczytasz niżej.

W tym momencie warto jednak zauważyć, że w przypadku depresji kluczowy jest czas. W zależności od klasyfikacji objawy muszą się utrzymywać od dwóch do pięciu tygodni bez przerwy, by mieć podstawę do zdiagnozowania depresji u danego człowieka.

Warto też zdawać sobie sprawę z tego, że depresja może dotknąć każdego człowieka – bez względu na wiek, płeć czy status społeczny lub zawodowy. To choroba podstępna, która może dotknąć i zniszczyć życie każdego człowieka, dlatego tak ważne jest to, by ją zrozumieć i z nią skutecznie walczyć.

Rodzaje depresji

Depresja jest złożoną chorobą psychiczną, która objawia się na wiele różnych sposobów. Istnieje kilka rodzajów depresji, z których każdy ma swój własny, unikalny zestaw objawów. Znajomość różnych rodzajów depresji może pomóc w lepszym zrozumieniu własnego stanu i podjęciu najskuteczniejszego leczenia.

Depresja właśnie dlatego jest tak ciężką w diagnozowaniu i podstępną chorobą, bo występuje w wielu różnych odmianach, z których każda może dawać szereg zupełnie innych objawów. Poza tym, że depresja dzieli się na rodzaje, może też dotknąć osoby niezależnie od wieku. W przypadku dzieci i dorosłych depresja też może przejawiać się zupełnie inaczej, co też dodatkowo jest w stanie utrudnić prawidłową diagnozę. Jednak z jakimi rodzajami depresji możesz się spotkać?

Depresja endogenna

Depresja endogenna jest zwana też depresją właściwą lub chorobą afektywną jednobiegunową. W tym przypadku nie istnieje żadna przyczyna zewnętrza depresji. Wszystko jest kwestią nieprawidłowej pracy mózgu, układu nerwowego lub układu hormonalnego. To bardzo ciężka forma depresji, która praktycznie całkowicie niszczy codzienną rutynę dnia danego człowieka i nie pozwala normalnie funkcjonować. Mycie się, wstawanie z łóżka, sprzątanie, przygotowywanie posiłków – wszystkie, nawet najprostsze czynności są dla danej osoby niezwykle trudne.

Statystycznie depresja endogenna to coś, co dotyka najczęściej osoby po czterdziestym roku życia, a jeden epizod potrafi trwać nawet sześć miesięcy. Pojawia się obniżenie nastroju, podniecenie lub zahamowanie psychoruchowe, a także spore uczucie lęku.

Najprostsze czynności stają się zbyt trudne do wykonania. To wszystko bardzo negatywnie wpływa też na samoocenę, która staje się bardzo niska. To też sprawia, że pojawia się coraz większy wstyd i poczucie winy. Chora osoba nie jest jednak w stanie sama uporać się ze swoimi problemami. Z biegiem czasu pojawiają się myśli samobójcze i próby samobójcze. Dlatego szybka i profesjonalna pomoc ma tutaj ogromne znaczenie.

Depresja egzogenna

Depresja egzogenna stoi w opozycji do depresji endogennej. Jej przyczyn upatruje się bowiem w czynnikach zewnętrznych. Za jej wystąpienie może odpowiadać traumatyczne przeżycie lub szereg bardzo trudnych doświadczeń. Przyczyn może być naprawdę wiele. Do najbardziej traumatycznych i trudnych wydarzeń, które mogą stać za depresją egzogenną należą, między innymi:

Śmierć kogoś bliskiego
Utrata pracy
Strata majątku
Rozwód
Wypadek
Choroba
Usamodzielnienie się i odejście z domu dzieci

W przypadku depresji egzogennej mowa też o specyficznych predyspozycjach, które mogą doprowadzić do jej wystąpienia. Wśród tych cech można wymienić:

Nieśmiałość
Chwiejność emocjonalna
Wycofanie społeczne
Nadwrażliwość

Duże znaczenie ma też ciężkie dzieciństwo, brak wsparcia ze strony najbliższych, konflikty czy poczucie izolacji.

Depresja maskowana

Depresja występuje w wielu postaciach, ale jedną z nich, która jest często pomijana, jest depresja maskowana. Ten rodzaj depresji może być trudny do rozpoznania, ponieważ osoba cierpiąca na nią zazwyczaj wygląda na taką, która na zewnątrz czuje się dobrze. Jednak w środku może zmagać się z ogromnym bólem i pustką. Literatura fachowa określa taką depresję mianem depresji maskowanej.

Jest bardzo trudna w diagnozowaniu i daje szereg niespecyficznych objawów. Mogą one bardziej przypominać inne zaburzenia i problemy psychiczne. Dlatego choroba jest aż tak groźna. Zanim będzie można ją prawidłowo zdiagnozować i rozpocząć leczenie może upłynąć sporo czasu – a czas w leczeniu depresji ma kluczowe znaczenie.

W przypadku depresji maskowanej możesz mieć do czynienia z wieloma objawami bólowymi, świądem skóry, problemami ze snem czy apetytem. Tutaj bardzo ważne jest, by wcześniej wykonać komplet specjalistycznych badań, które wykluczą przyczyny czysto somatyczne. Dopiero potem można badać pacjenta pod kątem występowania objawów psychosomatycznych czy właśnie depresji maskowanej.

Depresja sezonowa

Kiedy wkrada się chłód i dni stają się krótsze, niektórzy ludzie doświadczają rodzaju depresji znanej jako sezonowa choroba afektywna (SAD). Chociaż przyczyna SAD nie jest do końca poznana, naukowcy uważają, że może być ona związana z brakiem światła słonecznego w miesiącach zimowych. Objawy SAD mogą obejmować zmęczenie, drażliwość, zmiany apetytu i problemy ze snem.

Depresja sezonowa, to coś, co może dotyczyć ludzi od jesieni do późnej wiosny, by zaniknąć w okresie letnim i znowu powrócić, gdy dni staną się krótsze, słońca będzie mniej i będą panować znacząco niższe temperatury. Depresja sezonowa również nie jest problemem, który warto lekceważyć – wymaga ona leczenia, by pozwolić w pełni cieszyć się z życiem i korzystać z własnego potencjału.

Depresja nerwicowa

Depresja nerwicowa, zwana inaczej dystymią jest długotrwałą (przewlekłą) formą depresji, która może być bardzo trudna do przezwyciężenia. Objawy mogą przypominać objawy dużej depresji, ale zazwyczaj nie są tak nasilone. Nieleczona dystymia może prowadzić do poważniejszych zaburzeń psychicznych. Jednak dzięki odpowiedniemu leczeniu i wsparciu, wiele osób z dystymią jest w stanie poradzić sobie ze swoim stanem i prowadzić szczęśliwe i produktywne życie.

Dystymia to długotrwałe obniżenie nastroju, które trwa kilka lat – najczęściej mowa o około dwóch latach, by mówić o dystymii. Obniżenie nastroju jest stopniowe i następuje w takiej formie, że osoba chora stopniowo się do tego stanu rzeczy przyzwyczaja. A jeśli się przyzwyczai to może w ogóle nie zdawać sobie sprawy z tego, że dzieje się z nią coś niedobrego. Właściwie jest w stanie przeżyć nawet całe życie z dystymią. To bardzo smutna sytuacja, w której człowiek nie wykorzystuje pełni swojego potencjału i nie jest w stanie tak naprawdę cieszyć się życiem właśnie dlatego, że dręczy go choroba. On jednak ani nikt inny z otoczenia nie dostrzega tej choroby i przyjmuje taką sytuację za coś normalnego.

Dystymia nie jest jednak czymś normalnym i wymaga leczenia. Nawet jeśli trudno ja tak naprawdę odkryć czy poprawnie zdiagnozować – gdy to się uda osoba chora wykona już ogromny krok w stronę sukcesu i odzyskania własnego zdrowia, a także umiejętności cieszenia się życiem.

Depresja poporodowa

Depresja poporodowa to rodzaj depresji, która może dotknąć kobiety po porodzie. Jest to poważny stan i może powodować negatywne skutki zarówno dla matki, jak i jej dziecka. Objawy depresji poporodowej obejmują smutek, niepokój, bezsenność i zmiany apetytu. Jeśli doświadczasz któregokolwiek z tych objawów, ważne jest, aby szukać pomocy u specjalisty.

Depresja poporodowa to temat trudny, o którym trzeba jednak mówić, by przełamać swoiste, ciążące nad nim tabu. Kobiety, które cierpią na depresję poporodową bardzo często zmagają się nie tylko z brakiem sił do działania, które nie wracają nawet po odpoczynku. Zmagają się też z ogromną presją otoczenia oraz z własnym poczuciem winy. Kobieta cierpiąca na depresję poporodową nie jest jednak złą czy wyrodną matką. Jest chora i choroba nie pozwala jej w pełni cieszyć się urokami macierzyństwa. Dlatego wymaga szybkiej i skutecznej pomocy. O urokach macierzyństwa mówi się naprawdę sporo. Warto jednak zdobyć wiedzę też na temat depresji poporodowej, by być przygotowanym na to, co może nadejść. Wbrew pozorom depresja poporodowa w przypadku kobiet wcale nie jest zjawiskiem bardzo rzadkim. Po prostu nadal – niestety – rzadko mówi się na ten temat.

Depresja dwubiegunowa

Depresja dwubiegunowa jest rodzajem zaburzeń nastroju, które charakteryzują się ekstremalnymi zmianami nastroju. U osób dotkniętych depresją dwubiegunową często występują długie okresy silnego smutku, po których następują krótkie okresy maniakalnych lub podniosłych nastrojów. Nieleczona depresja dwubiegunowa może być bardzo niebezpieczna i może prowadzić do samookaleczenia lub samobójstwa.

Jeśli kojarzysz depresję dwubiegunową z chorobą afektywną dwubiegunową lub psychozą maniakalno-depresyjną, dobrze kojarzysz. To wszystko to samo bardzo groźne schorzenie, które występuje po prostu pod wieloma nazwami.

Choroba afektywna dwubiegunowa nadal budzi sporo lęku, a osoby nią dotknięte boją się stygmatyzacji, dlatego tak ważna jest psychoedukacja. Osoby chore na depresję dwubiegunową mogą prowadzić całkiem normalne, szczęśliwe życie. Wymagają jedynie odpowiedniej terapii i opieki lekarza. Im więcej wiedzy zdobędziesz na temat tej choroby, tym bardziej się z nią oswoisz i zerwiesz z bardzo stereotypowym i krzywdzącym obrazem tej choroby.

Przyczyny depresji

Trudno jest jednoznacznie stwierdzić jakie są przyczyny depresji. To kwestia niezwykle delikatna i złożona. Powinna być roztrząsana tylko w obrębie danego, bardzo konkretnego przypadku. Bowiem przyczyn depresji może być naprawdę wiele – dlatego tak naprawdę tej choroby nie można w żadnym wypadku lekceważyć. Narażony na depresję jest bowiem każdy – nawet małe dzieci. Każdy ma bowiem swoje własne problemy, czy swoją własną wrażliwość na emocje i inaczej odbiera pewne kwestie. Istnieją jednak pewne modele teoretyczne przyczyn depresji, które wskazują na ryzyko wystąpienia depresji przy wzięciu pod uwagę konkretnych czynników. Te modele to:

Model psychoanalityczny – W perspektywie psychoanalitycznej, depresja jest postrzegana jako wynik konfliktu pomiędzy id, ego i superego. Id jest częścią naszej osobowości, która reprezentuje nasze pierwotne instynkty i pragnienia. Ego jest częścią naszej osobowości, która zajmuje się rzeczywistością i próbuje zrównoważyć wymagania id z ograniczeniami rzeczywistości. Superego jest częścią naszej osobowości, która reprezentuje nasze sumienie i wartości moralne. W niektórych przypadkach te komponenty mogą się ze sobą zderzać, co prowadzi do dyskomfortu i depresji. Na przykład, człowiek może czuć się winny, ponieważ jego superego mówi mu, że powinien zachowywać się w określony sposób, podczas gdy jego id może nakłaniać go do czegoś zupełnie innego. Ten konflikt może prowadzić do wewnętrznego napięcia, które może zakończyć się właśnie wykształceniem depresji
Model biologiczny – w tym przypadku wskazuje się na czynniki genetyczne, choć temat ten nadal jeszcze nie jest zgłębiony przez naukowców tak, by wysnuć jeden, obowiązujący wniosek. Można jednak zauważyć pewną zbieżność pomiędzy występowaniem depresji u dzieci, których rodzina też była dotknięta depresją lub któryś z rodziców cierpiał na chorobę afektywną dwubiegunową. Naukowcy dopatrują się też depresji w czynnikach czysto biologicznych – w zaburzeniu pracy mózgu, układu hormonalnego lub układu nerwowego. Zgodnie z tym modelem depresja miałaby być bezpośrednio związana z zaburzeniem równowagi chemicznej organizmu – na czele z neuroprzekaźnikami: noradrenaliną, serotoniną i dopaminą. Wskazuje się też na problemy z hipokampem, czyli pewnym obszarem w mózgu, który u osób chorych na depresję jest mniejszy niż u osób zdrowych. Istnieją też pewne podobieństwa pomiędzy chorymi na Parkinsona a chorymi na depresję. W dodatku chorzy na Parkinsona bardzo często doświadczają objawów depresji. Związane jest to z uszkodzeniami w rejonach pnia mózgu czy płatu czołowego prawej półkuli. Depresja może być też związana z nieprawidłowościami układu hormonalnego – w tym przy niedoczynności tarczycy, która doprowadza do niedoboru tyroksyny, niedoborami testosteronu w przypadku mężczyzn czy z wahaniami estragonu w przypadku kobiet.
Model poznawczo-behawioralny – w tym przypadku naukowcy przyczyn depresji doszukują się w zniekształceniach myślowych oraz błędnych schematach przekonań. Aaron Beck, psychoterapeuta amerykański, który opracował koncepcję poznawczą, na której oparty jest model poznawczo-behawioralny, wychodzi z założenia, że emocje są wynikiem tego co i w jaki sposób myśli dana osoba. Uważa on, że samo wydarzenie nie ma żadnego znaczenia, dopóki człowiek mu go nie nada przez odpowiedni tok myślenia. Odpowiedzią na te myśli są emocje. A emocje prowadzą do działania lub braku działania – który leży u podstaw depresji w tym konkretnym ujęciu. Z biegiem czasu człowiek gromadzi określone doświadczenia, które prowadzą do generalizacji i tworzenia pewnych – w przypadku wystąpienia depresji -błędnych schematów. Zniekształcenia poznawcze, które występują w przypadku depresji to: widzenie wszystkiego zerojedynkowo, wyłącznie w odcieniach czerni i bieli, wyolbrzymianie, generalizowanie, personalizację, minimalizowanie, myślenie dychotomiczne ocenianie, obwinianie, czy patrzenie na wszystko przez negatywny filtr.

Wszystkie te modele pozwalają na głębsze wejrzenie na przyczyny depresji i pozwalają na o wiele lepsze zrozumienie tego, co leży u istoty depresji. Jak widać przyczyn depresji może być naprawdę wiele i mogą one leżeć zarówno w czynnikach wewnętrznych, jak i zewnętrznych. Dotarcie do źródła problemu jest jednak niezwykle ważne w toku leczenia depresji i zapobiegania jej nawrotom w przyszłości.

Objawy depresji

Kiedy ludzie myślą o depresji, często mają na myśli osobę, która jest cały czas smutna i nie ma nadziei. Jest to wprawdzie jeden z objawów depresji, ale nie jedyny. W rzeczywistości istnieje wiele różnych objawów, które mogą wskazywać na to, że ktoś cierpi na depresję. Z tego powodu często trudno jest postawić diagnozę, ponieważ nie każdy przeżywa depresję w ten sam sposób. Jakie są więc niektóre z najbardziej powszechnych objawów depresji? Żeby w pełni odpowiedzieć na to pytanie należy zrobić pewne rozeznanie.

Bo choć depresja może dotknąć wszystkich – zarówno dzieci, jak i dorosłych, to w każdym tym przypadku może przebiegać zupełnie inaczej. Istnieją też pewne różnice pomiędzy tym jak wygląda depresja dzieci, a jak wygląda depresja w przypadku osób dorosłych. Co w takim razie warto wiedzieć na ten temat? Jakie objawy są typowe w przypadku dorosłych, a jakie w przypadku dzieci?

Depresja dorosłych

Depresja jest chorobą psychiczną, która może powodować wiele różnych objawów u osób dorosłych. Objawy te mogą być różne u różnych osób, a nawet u tej samej osoby z dnia na dzień. Ważne jest, aby umieć rozpoznać oznaki i objawy depresji, aby uzyskać pomoc, jeśli Ty lub ktoś, kogo znasz, cierpi na tę chorobę. Do najczęstszych objawów depresji należą: uczucie smutku lub beznadziei, utrata zainteresowania zajęciami, które kiedyś sprawiały przyjemność, problemy z koncentracją lub podejmowaniem decyzji, zmiany apetytu lub wagi, uczucie ciągłego zmęczenia i myśli samobójcze. Jeżeli doświadczasz któregoś z tych objawów, ważne jest, aby szukać pomocy. Istnieje wiele możliwości leczenia depresji, nie cierp w milczeniu.

Zlekceważona depresja może doprowadzić do samookaleczeń czy wręcz prób samobójczych. Nie jest to problem, z którym można poradzić sobie samodzielnie. Nie jest to też moda czy fanaberia. To bardzo poważna choroba, która potrafi zniszczyć życie i musi być leczona. A osoba dotknięta depresją potrzebuje wsparcia osób najbliższych, ale też fachowej pomocy.

Depresja dzieci

Chociaż depresja jest częściej diagnozowana u dorosłych, może również występować u dzieci i młodzieży. Ważne jest, aby zdawać sobie sprawę z objawów depresji u dzieci, tak aby można było uzyskać pomoc, jeśli dziecko jest dotknięte tą chorobą. Do typowych objawów należą: utrzymujący się smutek, utrata zainteresowania zajęciami, zmiany nawyków żywieniowych i snu, trudności z koncentracją oraz uczucie niepokoju lub rozdrażnienia przez większość czasu. Dziecko może też mieć znaczące problemy z nauką, bo nie jest w stanie się na niczym skupić.

Może też zacząć przejawiać zachowania prowokacyjne czy skłonności do bójek, nawet jeśli wcześniej zachowywało się bardzo spokojnie. Dzieci z depresją mają też większą skłonność do przejawiania zachowań ryzykownych – eksperymentowania z alkoholem, narkotykami i innymi używkami. W ten sposób próbują oderwać się od otaczającej je rzeczywistości i złagodzić stałe napięcie, które czują, a także w końcu poczuć cokolwiek. Chęć złagodzenia bólu psychicznego i poczucia czegokolwiek innego może je też popchnąć w stronę zachowań autoagresywnych i samookaleczania się.

Takie dzieci są też dużo bardziej drażliwe i mają mniejszy poziom tolerancji na bodźce. Częściej też myślą o śmierci, interesują się kwestiami związanym ze śmiercią i poświęcają tym tematom naprawdę sporo czasu.

Jeśli zauważysz którykolwiek z tych objawów u swojego dziecka, nie wahaj się szukać pomocy.

Leczenie depresji

Leczenie depresji to proces trudny i długotrwały, jednak konieczny do tego, by uwolnić się od widma choroby i rozpocząć nowe, lepsze, zdrowe życie. W leczeniu depresji ogromne znaczenie ma podejście kompleksowe. Trzeba skupić się na usunięciu objawów depresji, ale też jej przyczyn. Tylko to połączenie pozwala liczyć na osiągnięcie pełnego sukcesu.

Istnieje wiele różnych farmakologicznych metod leczenia depresji, w tym leki przeciwdepresyjne, stabilizatory nastroju i atypowe leki przeciwpsychotyczne. Podczas gdy te leki mogą być skuteczne w leczeniu objawów depresji, mogą one również powodować szereg skutków ubocznych. Ważne jest, aby współpracować z lekarzem w celu znalezienia leku, który będzie dla Ciebie najbardziej skuteczny i najmniej szkodliwy.

Podczas gdy leki przeciwdepresyjne są często pierwszą linią leczenia depresji, psychoterapia jest również skuteczną opcją leczenia. Psychoterapia może pomóc osobom cierpiącym na depresję nauczyć się rozpoznawania i radzenia sobie z objawami, a także może pomóc im w wypracowaniu zdrowych mechanizmów radzenia sobie z nimi. Jeśli zmagasz się z depresją, rozważ rozmowę z terapeutą. Nie ma wstydu w szukaniu pomocy, kiedy się jej potrzebuje – w rzeczywistości jest to jedna z najodważniejszych rzeczy, jakie można zrobić.

Nie zaniedbuj obu tych kwestii – zarówno psychoterapia, jak i leczenie farmakologiczne są bardzo istotne. Farmakoterapia pomoże Ci pozbyć się dręczących Cię objawów. Jednak to właśnie psychoterapia pozwoli Ci uporać się z depresją na głębokim poziomie i pozwoli Ci zabezpieczyć się przed jej nawrotami w przyszłości.

ŹRÓDŁA:

Pokaż całość

Dodaj komentarz Anuluj pisanie odpowiedzi

Artykuł został merytorycznie zweryfikowany przez:

Monika Perkowska

Psycholog, Psychoterapeuta

Na stronie internetowej Psychoterapiacotam.pl, przykładamy wagę do udostępniania jedynie sprawdzonych, rzetelnych informacji dotyczących objawów i profilaktyki chorób, ponieważ jesteśmy przekonani, że rozwijanie świadomości i wiedzy w tej dziedzinie wspomoże długotrwałe utrzymanie zdrowia. Należy jednak zwrócić uwagę, że ten artykuł nie jest poradą lekarską i nie może zastąpić diagnostyki ani konsultacji z lekarzem lub specjalistą psychologiem psychoterapeutą.

Podejrzewasz u Siebie lub kogoś ci bliskiego symptomy depresji ? Nie wiesz gdzie szukać pomocy ?

SKONTAKTUJ SIĘ Z NAMI !

Poradnia CO tam? to skuteczna psychoterapia dla osób w każdym wieku. Dzięki znakomitej wiedzy i wieloletniemu doświadczeniu naszych specjalistów pomagamy skutecznie. Obdarzamy naszych pacjentów ogromną dozą zrozumienia, empatii i szacunku dla trudności, z jakimi się mierzą.

Pomożemy w doborze najlepszego specjalisty.

+48 573 050 052

Możesz również umówić samodzielnie wizytę w gabinecie, do twojej dyspozycji są aż 5 placówek w Warszawie, lub sesję online.

W gabinecie Online